ارز دیجیتال که معادل فارسی آن رمز ارز می باشد در واقع یک نوع پول یا ارز است که جایگزین ارزهای رایج در دنیای دیجیتال شده است، این نوع ارزها به صورت غیر متمرکز و در بستر شبکه بلاک چین فعالیت می کنند و با استفاده از پروتکل های رمز گذاری شده بسیار قوی و پیچیده ای طراحی شده اند. هدف از ایجاد اینگونه ارزها، در مرتبه اول افزایش امنیت و جلوگیری از تقلب و کلاهبرداری ارزی می باشد و در مرتبه دوم آسان شدن هرچه بیشتر مبادلات و حذف واسطه ها از بین خریدارارن و فروشندگان می باشد. صدها نوع ارز دیجیتالی وجود دارد اما مهمترین آن ها به ترتیب بیت کوین، ریپل، اتریوم و لایت کوین می باشد

از اواخر دهه 90 میلادی تلاش‌های متعددی برای راه‌اندازی پروژه‌های ارزدیجیتال صورت گرفته است. E-Gold، Liberty Reserve، Bitgold و بسیاری پروژه‌های ناموفق دیگر، نمونه‌هایی از تلاش‌های فراوان برای راه‌اندازی پروژه‌های امروزی ارز دیجیتال هستند که هیچ ‌یک از این پروژه‌ها نتوانستند جایگاه مناسبی را کسب کنند و در مدت زمانی کوتاه تعطیل شدند. تا این‌ که در سال 2008، توسط شخص یا گروهی ناشناس با نام ساتوشی ناکاموتو، ارزدیجیتال بیت کوین از طریق یک وایت پیپر به دنیا معرفی شد و دنیای ارزهای دیجیتال را به ‌طور کلی متحول کرد. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که از فناوری‌های بلاک چین و رمزنگاری که از جمله فناوری های ارز دیجیتال به شمار می‌روند، در پروژه‌ی خود استفاده کرد و در سال 2009 اولین کوین‌های آن استخراج شدند؛ می‌توان گفت پس از معرفی بیت کوین بود که دنیا با ارزهای دیجیتال آشنا شد.

کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) از دو واژه کریپتو به معنی رمزنگاری (crypto) و کارنسی به معنی ارز (currency) تشکیل شده است و یکی از اصطلاحات ارز دیجیتال است. رمز ارز (ارز رمزپایه یا ارز رمزنگاری شده)، یک ارزدیجیتال یا ارز مجازی است که از علم رمزنگاری برای امنیت شبکه و معاملات استفاده می‌‌کند. به دلیل این ویژگی امنیتی، جعل این نوع ارزها دشوار و تقریباً غیرممکن است.
بسیاری از رمز ارزها از سیستم‌های غیرمتمرکز مبتنی بر فناوری بلاک چین استفاده می‌کنند؛ بلاک چین یک دفترچه ثبت سوابق است که بین تمام اعضای شبکه پخش شده است و همه اعضای به اطلاعات این دفترچه دسترسی دارند.

بسیاری تصور می‌کنند تمامی ارزهای دیجیتال، رمز ارز یا کریپتوکارنسی (Cryptocurrency) هستند. در واقع رمز ارزها یا ارزهای رمزپایه، یکی از انواع ارز دیجیتال هستند که توسعه‌دهندگان آن‌ها با استفاده از فناوری رمزنگاری، امنیت معاملات آن‌ها را ارتقا داده‌اند و امکان جعل و تقلب در این سیستم‌ها را تا حد بسیار زیادی کاهش داده‌اند.
این ارزها مبتنی بر فناوری غیر‌متمرکز و توزیع شده بلاک چین هستند. بلاک‌ها دفتر کل‌های توزیع شده‌اند که توسط هیچ نهاد، سازمان یا گروهی کنترل و اداره نمی‌شوند و تمامی پروتکل‌ها و فرایندهای در این شبکه‌ها میان همه اعضای آن‌ها توزیع شده و قابل‌مشاهده است. تراکنش‌ها، در بستر بلاک چین بدون نیاز به واسطه‌‌ها و از طریق فرایندهای همتا به همتا یا نظیر به نظیر (Peer To Peer)، انجام می‌شوند. ارزهای رمزنگاری شده از تمامی ویژگی‌های شبکه بلاک چین بهره می‌برند و امکان انجام فرایندها و تراکنش‌های مالی را بدون نیاز به واسطه‌ها و به‌صورت کاملاً شفاف، فراهم کرده‌اند.

از اواخر دهه ۹۰ میلادی تلاش‌های متعددی برای راه‌اندازی پروژه‌های ارزدیجیتال صورت گرفته است. ای-گلد (E-Gold)، ریزرو لیبرتی (Liberty Reserve)، بیت گلد (Bitgold) و بسیاری پروژه‌های ناموفق دیگر، نمونه‌هایی از تلاش‌های فراوان برای راه‌اندازی پروژه‌های امروزی ارز دیجیتال هستند که هیچ‌یک از این پروژه‌ها نتوانستند جایگاه مناسبی را کسب کنند و در مدت زمانی کوتاه تعطیل شدند.
تا این‌که در سال ۲۰۰۸، توسط شخص یا گروهی ناشناس با نام “ساتوشی ناکاموتو” (Satoshi Nakamoto)، ارزدیجیتال بیت کوین از طریق یک وایت پیپر به دنیا معرفی شد و دنیای ارزهای دیجیتال را به‌طور کلی متحول کرد. بیت کوین اولین ارز دیجیتالی بود که از فناوری‌های بلاک چین و رمزنگاری که از جمله فناوری های ارز دیجیتال به شمار می‌روند، در پروژه‌ی خود استفاده کرد و در سال ۲۰۰۹ اولین کوین‌های آن استخراج شدند. می‌توان گفت پس از معرفی بیت کوین بود که دنیا با ارزهای دیجیتال آشنا شد.